Aktivist Yahya Sinvar, kaleme aldığı “Gazze Neden Yalnız?” başlıklı yazısında, devam eden savaşın gölgesinde Filistin halkının yaşadığı yalnızlığı ve dünyanın sessizliğini çarpıcı bir şekilde ele aldı:
“Gazze Neden yalnız.” Bu tespitin ağır yükü, yüreğimizde bir sancı, vicdanımızda derin bir yara açıyor. Dünya coğrafyasının en işgal edilmiş, en kuşatılmış, en çaresiz yerlerinden biri olan Gazze, her gün yeniden ve yeniden soruyor: Neden yalnızım? Neden ümmetin kalbi bu denli sessiz? Neden insanlık kör, sağır ve dilsiz kaldı? Bu yalnızlık, sadece siyasal bir ihmal değil; bir imtihan, bir ahlaki çöküş, hatta bir inanç zaafıdır.
Gazze Neden Yalnız?
Gazze’nin yalnızlığı, sadece İsrail’in acımasız duvarları, ablukaları ve bombalarıyla açıklanamaz. Onu yalnız bırakan, önce kendi kardeşleri, sonra insanlık ailesinin ortak vicdanıdır.
Tarih boyunca her zulüm karşısında yükselen “Yardım etmezsen, sen de suçlusun” gerçeği, Gazze’de tekrar ediyor. Kudüs’ten başlayan ve Akdeniz kıyılarına uzanan bu direniş coğrafyasında, sessizlik ve ihmal en büyük silah oldu.
Gazze Neden Yalnız: Ümmetin bazı kesimleri, çıkarlar uğruna kardeşini yalnız bıraktı. Dünya ülkeleri politik oyunlarını sürdürebilmek için Gazze’nin feryadını susturdu. Gazze, böylece tarihin en ağır tecritlerinden birini yaşadı.
Ama işte burada, Yahya Sinvar’ın ifadesiyle, Gazze yalnızlığı aşan bir derstir. Bu yalnızlık, imanı ve sabrı ölçen bir imtihandır. Kur’an-ı Kerim’de Rabbimiz “Sabredenlere müjde ver” der. O sabır ki, Gazze’nin çocuklarının gözlerinde, yaşlılarının dualarında, direnişçilerinin bedenlerinde hayat buluyor. Gazze, fiziksel olarak kuşatılmış olabilir, ama ruhen Allah’a bağlılığın, zulme karşı direnişin sembolüdür.
İslami sorumluluğumuzu sorgulamak zorundayız. Kur’an, zulme karşı susmanın ne denli büyük bir suç olduğunu açıkça vurgular. “Onlar ki, zulmün önünü almazlar ve kendi aralarında adaleti tesis etmezler” denir. Peki, bizler nerede? Komşumuz, kardeşimiz, insanlığın bir parçası olan Gazze, hepimizin sınavıdır. Bugün susmak, sessiz kalmak, sadece zalime değil, kendi imanımıza da ihanettir.
Yalnızlık, Gazze için bir çöküş değil, bir diriliş çağrısıdır. Allah’ın “Her zorlukla beraber bir kolaylık vardır” müjdesiyle Gazze, karanlığın içinde ışığı arıyor. Ve bu ışığı büyütecek olan, senin ve benim vicdanımız, sesimiz, eylemimizdir.
Bu yüzden soruyorum: Gazze neden yalnız? Çünkü biz ses vermedik. Çünkü biz onun yükünü paylaşmadık. Gazze’nin yalnızlığı, bizim ortak ayıbımızdır. Ancak unutmamalıyız ki; her karanlık gecenin ardından, sabahın aydınlığı gelir. Gazze’nin yalnızlığı da bitecek. Ve o zaman insanlık, kardeşlik ve adalet kazanacak.
Şimdi söz sırası bizde. Gazze için susmak, zalime sessiz kalmak demektir. Gazze’nin feryadını duymak ve ona sahip çıkmak, sadece coğrafi bir vazife değil, Allah’ın emri ve insanlığın onurudur.