2020’de 146’dan fazla kadının öldürülmesinin ardından … Kadınlar İstanbul Anlaşması’nı savunmak için Türkiye’de gösteri yapıyor
Türkiye’de kadın olmak, yeterli adalet veya eşitliğin en temel ilkelerini almamak ve asla güvende olmamak demektir. 26 Temmuz 2020 Pazar günü, kadınların şiddetten daha iyi korunmasını amaçlayan İstanbul Antlaşması’na bağlılıklarını teyit eden 26 Temmuz 2020 Pazar günü, iktidar partisindeki yetkililer, Ülkenin ondan çekilmesine.
İstanbul Anlaşması
Kadına Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye İlişkin Avrupa Konseyi Sözleşmesi veya “İstanbul Sözleşmesi”, kadına yönelik şiddete karşı bir anlaşmadır, Avrupa Konseyi tarafından imzalanmıştır ve 11 Mayıs 2011 tarihinde İstanbul’da imzaya açılmıştır. 81 maddeden oluşan ve 12 bölüme ayrılan sözleşme, şiddeti önlemeyi, mağdurları korumayı ve “suç işleyenler için cezasızlığa son vermeyi” amaçlıyor. Türkiye, Mart 2012’de anlaşmayı onaylamış ve Haziran 2017’de Avrupa Birliği’nin yanı sıra 45 ülke daha imzalamış ve bunları 2013’ten 2017’ye kadar 27 ülke takip etmiş ve anlaşma Ağustos 2014’te yürürlüğe girmiştir.
İstanbul Sözleşmesi, “kadına yönelik şiddetle mücadelede kapsamlı bir yasal çerçeve ve yaklaşım uygulayan” ve aile içi şiddeti önlemeye, mağdurları korumaya ve suçluları yargılamaya odaklanan ilk yasal bağlayıcılığı olan belgedir. Sözleşme, kadına yönelik şiddeti bir insan hakları ihlali ve bir tür ayrımcılık olarak tanımlıyor ve devletler mağdurları korumak ve failleri yargılamak için gerekli özeni göstermelidir. Antlaşma ayrıca kadına yönelik şiddet olarak nitelendirilen bir grup suçu da ortaya koyuyor. Sözleşmeyi onaylayan ülkeler, psikolojik şiddet, taciz, fiziksel şiddet ve tecavüz de dahil olmak üzere cinsel şiddet dahil olmak üzere çeşitli suçları suç olarak kabul etmelidir.
Sözleşme, cinsel tacizin “cezai veya yasal cezalara” tabi olması gerektiğini şart koşuyor ve sözleşmede “namus suçları” adına işlenen suçlarla ilgili bir madde yer alıyor.
Türkiye’de Kadına Yönelik Şiddetin Göstergeleri
Türkiye’nin İstanbul Sözleşmesi’ni imzalamasına rağmen, aile içi şiddet, cinsel saldırılar, sözde “namus suçları” ve insan ticareti çok yaygın ve birçok kadının hayatını etkiliyor. Birleşmiş Milletler istatistiklerine göre 2018 yılında hükümet raporuna göre 482.908 çocuk evliliği vakası olarak tahmin edilen son on yılda kötüleşen çocuk evlilik oranındaki artışa ek olarak Türkiye’deki kadınların yaklaşık% 38’i evde fiziksel veya cinsel şiddete maruz kaldı. Erkeklerle mutsuz evlerde mahsur kalmanın bir sonucu olarak kadınlar arasında artan intihar sayısından ve muhtemelen onları istemeyen çocuklardan bahsetmiyorum bile. Yüksek kadın cinayet oranına ek olarak, Türkiye bölgedeki en yüksek kadın cinayeti oranlarından birini kaydetti ve 2010 ile 2016 arasında 1.400’den fazla kadın öldürüldü.
“Kadın Suikastlarını Durduracağız” örgütü 2018’de Türkiye’de erkekler tarafından öldürülen 440’tan fazla kadını kaydederken, bu rakamlar 2019’da 474 kadına yönelik cinayet vakasına yükseldi. 2020’ye gelindiğinde, Türkiye’deki kadınlar, öldürülen kadın sayısının artmasından daha fazla endişe duymaya başladı. . Türkiye’de bu yılın ilk çeyreğinde 146 kadının yalnızca erkekler tarafından öldürülmesi dikkat çekicidir. Bu, TC İçişleri Bakanlığı’nın 2015’te 145 bin olan kadına yönelik şiddet vakalarının 2018’de yüzde 50 artarak 220 bine yükseldiğini açıklamasına ek olarak.
Türk hükümetinin sessizliği “kadınlara olanların zımnen onaylanması”
Türk hükümeti kadına yönelik şiddet konusuna herhangi bir ilgi göstermiyor, çünkü yargı ile daha da kötüleşmesine katkıda bulunan sorunu uzun süre gizli tutmak için ortaklık yapıyordu ve Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan mağdurlara sempatisini ifade ederken, kadın hakları aktivistleri bu tür açıklamaların inandırıcı olmadığını, Özellikle Türk hükümeti son zamanlarda İstanbul Sözleşmesi’ne ve Kadına Yönelik Şiddetin Önlenmesi ve Ailenin Korunması Hakkında Kanun’a karşı tavır aldığından beri. Erdoğan’ın art arda kadınların erkeklerle eşit olmadığı ve kadınların en az üç çocuk sahibi olma zorunluluğu olduğu yönündeki açıklamalarına ek olarak, anneliği reddeden kadınların “eksik ve eksik” olduğu düşünüldüğünde Türkiye 2015 yılında toplumsal cinsiyet eşitliğinde bir grup içinde 130. sırada yer aldı. 145 ülkeden.
Şaşırtıcı değil. Erdoğan, 2014 İstanbul zirvesindeki bu sonuçtan önceki yıl toplumsal cinsiyet eşitliğine itirazını kaydederek, biyolojik farklılıkların kadın ve erkeklerin aynı işi yapamayacağı anlamına geldiğini belirterek, el emeğinin “kadının hassas doğası” için uygun olmadığını sözlerine ekledi. Son olarak, 2018 Dünya Kadınlar Günü’nde Türkiye Cumhurbaşkanı, kadına yönelik aile içi şiddetin artmasından medyayı sorumlu tuttu ve kadın haklarını geliştiren katı önlemler almak yerine, gazetecileri bu olayları haber yapmamaya ve kamuoyunda vurgulamaya çağırdı.
Sorun sadece Erdoğan’ın beyanlarına bağlı değil, anlaşmanın sahada uygulanmaması ve kadına yönelik şiddet vakalarının artması, aynı zamanda katı dini güçlerin anlaşmayı, kamuoyunda defalarca saldırıya uğraması nedeniyle Türk gelenek ve göreneklerine yönelik bir tehdit olarak görmesinden kaynaklanıyor. Muhafazakar İslamcı Mutluluk Partisi kadın temsilcisi Ebru Aseltürk, bir gazete haberinde anlaşmayı “aile varlığını tehdit eden bir bomba” olarak nitelendirdi.
Türkiye’nin anlaşmadan çekilmesini kınayan elektronik kampanyalar
Pek çok kadın gösterisinin polis tarafından zorla dağıtılmasının ardından, bu durum, kamuoyunun internette ateşlenmesine ve Türkiye’de kadına yönelik şiddet konusunun cari dönemde yoğun olarak arttığını gösteren elektronik kampanyaların başlatılmasına ve kadın haklarını savunan grupların hükümeti ve adaleti güvence altına almasına neden oldu. Montaj basıncı. Kadına yönelik şiddetin yeterince kınama ve yanıt almamasını suçluyorlar.Sonuç olarak, Türkiye İnsan Hakları Derneği Kadın Komitesi tarafından yayınlanan bir raporda, “Bu kadar çok sayıda kadını şiddete kurban eden nedenlerden biri eylemsizlik ve hatta ilgili kurumların Geçerli yasaların uygulanması ”. Yasal boşluklar ve muhafazakar yasalar birçok kadını hâlâ şiddete karşı savunmasız bırakıyor. Erdoğan’ın politikasının devam etmesi, kadınlara dair eksik vizyonu ve hükümetin caydırıcı yasaları uygulamadaki başarısızlığı ile bu olgu artmaya devam edecek ve Türkiye’de kadına yönelik şiddet dizisi devam ediyor.
